σπιτικό

κατέβαινα τα σκαλιά εγώ
εσύ εκεί. ακίνητος.
τι όμορφος που είσαι! σκέφτηκα
έρχομαι, έρχομαι
κατέβαινα
μα τώρα κάτι σε τραβάει απ' το μανίκι
αργώ ακόμα

-μπαμπά, τι περιμένουμε;

κατασκευές

γλώσσα δεν είχα
μα γλώσσες γέννησα να ησυχάσω
τις πληγές σου
τι κι αν το σώμα,
σώμα ποτέ δεν άγγιξε;
καημοί που χτίστηκαν μαζί-μαζί
ριζωσε μέσα μας η ανάγκη
ποτέ από ανάγκη να μην αρπαχτούμε
μονάχα κράτα με_δεν σου ζητάω άλλο
διάφανο χέρι ότι πιο παρήγορο
με νιώθεις;
με πονάς;
με τρέμεις;

τί σου λέω;

εσύ δεν ζήλεψες τα εύκολα

για άλλα πεινάς

δεν θέλω να φωνάζεις πια

δεν θέλω άλλο ήχο ανάμεσα μας

πόθοι που αιώνια

ψευτοκοιμούνται

 

εσύ

 

φωτεινά πηγάδια
γυάλινα όνειρα
αστρικά ταξίδια
μη με ρωτάς πού.

_μέσα στα μάτια σου.

(σςς) τα χέρια

σκέφτομαι χέρια
παλάμες και δάχτυλα πολλά
δεν έσκαψα όταν έπρεπε
δεν χάιδεψα
σκέφτομαι νύχια
κόμπους και φλέβες σε καρπό
δεν έσκαψα
δεν άγγιξα
δεν ξέσκισα δέρμα άλλο
όταν έπρεπε
χέρια στις θήκες τους
απαίδευτα
ημιμαθή

εθιμοτυπικό

οι εποχές που φάνταζαν μακρινές
έφτασαν
τώρα δεν βρίσκω μες το κέφαλι
μια ήρεμη γωνιά
κάπου να ματώσω ανενόχλητη
ανάσα ξερή
μα τα κατάφερα
κανένα χέρι λαίμαργο δεν φτάνει εδώ
γλώσσα που καίει να με μετρήσει
η πεινασμένη σου φωνή
χτυπάει πόρτες μου
εδώ και χρόνια αμπαρωμένες
απάντηση ένας λεπτοδείκτης μες το μάτι:

κάποιος να με πονέσει
_ξεσυνήθησα

για δες

σε κάθε μου αποτυχία
τα άτσαλα ποδαράκια σου
χοντραίνουν
άθελα μου σε θρέφω
σε κάθε λάθος βήμα μου
φτάνεις πρώτος
και με περιμένεις

μου ανέφεραν κάποτε το όνομα σου μα δεν το συγκράτησα
_πίστευα τότε πως δεν με αφοράς

έτσι σε ονειρεύτηκα

όχι όμορφο με δέρμα καθαρό
με ήρεμη ομιλία
όχι ένδοξο
επιμελώς αφηρημένο
με όλους τους φόβους περασμένους στο λαιμό
συμφιλιωμένος
όχι

θέλω το κεφάλι σου να ματώνει
όπως το ονειρεύτηκα

 

αφού

είχα το νου μου στις γωνίες μα κόπηκα
στ' ανοιχτά
φάτε τον, φάτε τον φώναζα
και μετά γρήγορα
κάποιος να με τσαλακώσει να ζήσω

δεν χρειάζομαι καμιά θάλασσα εγώ.
μόνη μου πνίγομαι.

Ο Άγιος (02/09/13)

είχαν σχηματίσει το λευκό σου περίγραμμα
εμένα κάτι ρουφούσε τα μαλλιά μου
 
-μα είστε βέβαιοι πως είναι ποιητής; (σιωπή)
 
για φαντάσου,
τι πόνο μπορεί να κρύβει ένα τόσο νεαρό κορμί
 
-εκτός αν είναι φτιαγμένο από πόνο

σ' άκουγα να χτυπάς μέσα σου όλο και πιο βαθιά

τόσα και τόσα συντελούν καθημερινά στη μεταμόρφωση μας
 
πριν ξυπνήσω,
εύχομαι να γίνω μονάχα αυτό που είμαι_

θυμήθηκα που

εκείνο τον καιρό ήμουν δυστυχισμένη
εσύ,μονάχα ότι ήταν προβλεπόμενο
κάθε άλλοτε και κάθε ξανά
πάσχιζα
διαμαρτυρόμουν
ενώ από μέσα μου, σιγανά:
-να με συγχωρείς για την ενόχληση-
δε σιγουρεύεσαι ποτέ
δε σου χρειάζεται
μονάχα βρέχεις τα χείλη σου στην κάθε πιθανότητα

αναρωτιέμαι πια
πόσο κουραστικό θα σου ήταν
να κάνεις το κάθε τι
(ή και να μην κάνεις τίποτε κάποιες φορές)
βάση ενός πλάνου

πως διατηρείς το απλανές σου βλέμμα
και με τι το θρέφεις;

στην ώρα σου

Ώρα να φεύγεις
ακούς;
ότι έπρεπε να ειπωθεί
υπονοήθηκε
σπάσαμε το φράγμα του ήχου
με την εκκωφαντική
σιωπή μας
λατρέψαμε λίγο παραπάνω
κάθε μας εαυτό
ήρθε η ώρα
ακούς;
ένα μονάχα με στεναχωρεί:
άφησες ανοιχτή την πόρτα μπαίνοντας
-σαν εκκρεμότητα-

Τι αποχαιρετισμός μπορείς να πεις λοιπόν
πως μας ταιριάζει;

*

Ή ταν, ή επι (ζη)τας.

καταφθάνει

και πόσο ωραίος ήσουν.

μέσα στα κατατρεγμένα σου μάτια
τα βαθιά κοψίματα στο στήθος
και τη σκόνη σου,

μέσα στο πέτρινο βάδισμα σου
που έσκαβε τη γη
και τις τόσες φιγούρες που ξεπηδούσαν
από κάθε σου μάτι,

είχες,
μια πελώρια ομορφιά.

κατάποση

ένα μεγάλο κρίμα
θρονιάστηκε
κι έκανε κάθε ζεστό αγκάλιασμα
εφιάλτη
γίναν χωμάτινα τα στόματα
οι λαιμοί τσάκισαν από το βάρος
της έκβασης
σε νιώθω_
πώς να το καταπιείς;

ορατότης μηδέν

τσαλακώθηκα.

πάνω στις λέξεις σου και τις ερμηνείες
πιο φθαρτή κι απ' το βέβαιο
σου απέδειξα τη σπουδαιότητα της πληγής

τρέχεις εσύ και τρέχεις
κι άμα σε ρωτήσω τί κυνηγάς
ψάχνεις με τα νύχια πίσω απ' τα μάτια μου

αναρωτιέμαι:
θα μ' αγαπούσες τυφλή;

λαστιχένιος

ο πόλεμος μέσα σου
η μάχη πίσω μου
γιοι της αρρώστιας και του αναπόδεικτου
δίκιου
ποιο χτυπάει στο τζάμι
φωνάζοντας πως νίκησε την ασχήμια;

εργόχειρο από δάχτυλα ασθενικά
το σεντόνι που θα σκεπάσει
τη μνήμη μας

μπρα ντεφερ

κάθε φορά που έφτανες
_στο στόμα μου_
κρεμόταν ένας μικρός λυγμός
ανήσυχα τρίβονταν τα χέρια μεταξύ τους
κι ένα να νικήσει
αδύνατον
αφύσικα απαλοί (μελωδικοί σχεδόν)
κραδασμοί
ταρακουνούσαν το "είναι" μου
ή μήπως το "ήταν";

παρόν ή παρελθόν, ποτέ δεν μάθαμε.

διαίρεση

25/01/13

είναι στιγμές που με πνίγει το αγκάλιασμα σου
φουσκώνω φουσκώνω
κι από κάθε μου κύτταρο ξεπηδά
ένας άλλος εγώ
κι ένας ακόμη

Α(χ) στερητικό

24/01/13

πρόκειται για τον ομφαλό που συνδέει
δυο άκρα
(του τάφου σιωπή)
περισσότερα δεν γνωρίζω να πω
έχω ψαλίδι και συ καμουφλάζ
οπισθοχώρηση
μια στροφή κλειδιού απότομη
γυρνάει ανάποδα το σύμπαν
σε υποδέχομαι χαράζοντας πατημασιές
στο ταβάνι

ματ

24/01/13

σκοντάφτω σε αρνήσεις πεισματικές
κάθε σου όχι
μαζικός διωγμός
χάδι θα κρατήσω
ενέχυρο
όταν θα φεύγεις
αφήνοντας πίσω ένα κομμάτι ζωντανό
κρέας
απόγευμα θανατερά απροσδιόριστο
που με μια κίνηση βουτάς
ότι τελευταίο
από τον λαιμό

είσαι ρήμα

25/01/13

θέλω να ρουφήξω όλες σου τις γραμματικές
κάθε σου υποτακτική να φέρω
σαν άδειο πουκάμισο
τα πίσω μπρος
με κάθε φύσημα ξεσκίζεις έναν περαστικό
τι παρατηρείς;
γίναν επιθετικοί οι προσδιορισμοί
φοβέρες

με το ρολόι

23/01/13

από λευκό έγινες ίσως και προφανώς
μετά έπιασα να σε μεταφράζω
νευρώσεις φουσκάλες κι άλλα
τέτοια
οι μεταμορφώσεις παίρνουν τον χρόνο τους
και τα πάνω τους παίρνουν
μη μου θυμώνεις
έτσι διαβάζω εγώ
τους φόβους των ανθρώπων

προστακτική

παρηγοριά στον άρρωστο

ήταν

κι ότι περιουσία διαθέτει ο καθένας μας

ανά χείρας

όλοι έχουμε ένα τρίτο μάτι

που μόνο κλαίει

το' ξερες;

φεύγα, μωρέ

Gros Plan

πέντε, δέκα, δεκαπέντε
από παιδί σε κλέβω και νικώ
θεόρατο συνεργείο καθαρισμού
παλεύει με τους λεκέδες μου
κι όταν το αναλύουμε
-κουβέντα να γίνεται-
κομπιάζω
μας θαυμάζω σε παλιές φωτογραφίες
που μεγαλώσαμε και γίναμε αγνώριστοι
έτσι είναι αυτά
στο βάθος του πλάνου όλα εκτιλύσονται σε χρόνο τωρινό
_απαρηγόρητη

στα ενδότερα

ότι δουλεύει με ρυθμό
ξεσπά
μέσω μιας αναπάντεχης αδράνειας
το νιώθεις;

ότι τρέχει καίγοντας δάκρυ
ότι τρέχει
ξεκινώντας από αφετηρία
το νικάς;

μα τι είναι επιτέλους αυτό
που χτυπά ανόρεξα πίσω από κάθε μας μάτι;


κάτι να μας απαλλάξει
απ' τ' ανάθεμα που ρίξαμε εν βρασμώ ψυχής
σε μας τους ίδιους

να βρισκόσουν λέει
-σαν από θαύμα-
πίσω στο χρόνο
πριν συμβεί
δυο λεπτά μονάχα πριν συμβεί
και να προλάβαινες να ανατιναχτείς

πεινασμένη

Ημέρα πρώτη
Ήταν τότε που γεύτηκα το μυαλό σου.

Ημέρα δεύτερη
Μια γροθιά στο μαχαίρι ήταν όλα.
Γενναία απόφαση και θυμός.

Ημέρα τρίτη
Τα μάτια σου σχημάτιζαν κύκλους.
Μέσα τους κυμάτιζε ένα αίσθημα ευθύνης.

Ημέρα τέταρτη
Τα ονόματα μας σφιχταγκαλιάζονταν με φωτεινές αποχρώσεις του μαύρου.

Ημέρα πέμπτη
Πάντα σου, άτολμος.
Σε κάθε μου βήμα να σκοντάφτω στα πόδια σου.

Ημέρα έκτη
Όσο σπέρνεις τον φόβο, θα θερίζεις πληγές.

Ημέρα έβδομη
Τ' άφησα όλα στην τύχη.
Άλλωστε ήμουν κι εγώ, παντελώς απροετοίμαστη.

του εγωισμού

πάει καιρός που έπαψα να αναρωτιέμαι
πόσο έζησα
πριν γεννηθώ
με ανάσα που κολλάει στο πλεξιγκλάς
ατροφικός
υπερφίαλος
σε θολώνω για να σε σκοτώσω κρυφά
όσα ήθελα να σπάσεις
πέφτοντας πάνω τους με βία
πρωτόγνωρη στέκουν εκεί
θεριά
τίποτα δεν κατάφερες κι όλο με τριγυρνάς
μια ζωή σου φτιάχνω δείπνο
στο σερβίτσιο το καλό
τρεις ζωές σε περιμένω
και δεν έρχεσαι
σήμερα πέταξα τα ρούχα σου στο δρόμο

μετριότης

το ροδαλό εσωτερικό της σάρκας σου
διαβάζω
στη σπίθα σου έπιασα ένα αίμα
με αναγκάζεις
σε βαθιά ατσάλινα κοψίματα
δεν υπήρξα ποτέ η χρυσή τομή
ούτε ο δρόμος

κι αφού νικήθηκα αποχωρώ

υποτελής

ένα κρανίο να ξερνάει
σκέψεις
ποτέ δεν ήταν θέαμα οικείο
μια ίσια δυο ανάποδες
κι απ' την αρχή
ράβουμε με τα δάχτυλα τις τρύπες βιαστικά
μην τρέξει ότι αποκτήθηκε με κόπους
χωρίς ανάσες και παλμό
πεθαίνουμε
πάνω σε κάθε χιλιοστό του δευτερόλεπτου
σε μια πρεμιέρα
τρεις πράξεις το μέγιστο

στο μέσα

κάθε νύχτα
μετά την απόσταξη
νιώθω αγνή και πρωτόγονη
μη μένεις όμως στο κενό μου σώμα

η επιφάνεια μας φτωχαίνει

πάρε μου
πάρε μου

ίσως αν χάσω τα πάντα να αποκτήσω
επιτέλους
κάτι

μαθαίνω τα πάντα απ' το τίποτα

μπορείς να σφηνώσεις ένα μπουκέτο στο στόμα σου
να μιλάς
εξηγώντας το παράλογο
θα σε δασκαλέψω
όποιος σε καταλάβει θα' χει κερδίσει το νόημα της ζωής

θα πάρω κι εγώ το μερτικό μου

το πριν, το τώρα, το ξανά

τα μικρά εγκλήματα που κάνεις
σωριάζονται πίσω σου
πλέον σε συνοδεύει μια σκιά
τα μάτια, οι φωτεινές επιγραφές
οι διαβάσεις πεζών και οι θολές εξομολογήσεις
φιλτράρονται
ώσπου να αποδειχτεί περίτρανα το ανούσιο
τα μικρά εγκλήματα που καταφέρνεις
κουνώντας ένα δάχτυλο
έφτασαν να' ναι η υπογραφή σου
ακολουθώντας ίχνη από νεκρά σώματα
μαντεύω από που ξεκίνησες
και που πας

μου επιτρέπεις;

κάθε φορά που στεγνώνεις

μέσα σου

η λαχτάρα γίνεται σπίθα και τρέχει

με χίλια μίλια το λεπτό

στο λέω εγώ που μια ζωή την κυνηγώ

και ποτέ δεν την είχα

*

οφείλεις να μένεις ακίνητος τα βράδια

στο κρεβάτι 

και να αφουγκράζεσαι το δέρμα σου

να αγκαλιάζεις στοργικά

όσα ουρλιάζει

*

αν με καταλαβαίνεις

πρέπει να γνέψεις θετικά 

*

εδώ και χρόνια

κρύβομαι στις γωνίες μου

και κρυφοκοιτώ

είναι καιρός να με γνωρίσω

τρεις ημερησίως

τα αργοκίνητα πόδια μου με φέραν
ως εδώ
βουτηγμένη ως πάνω
σε αγνό τρόμο
παρίστανα με αξιοζήλευτη επιτυχία
πως ότι απέφυγες δεν υπήρξε
το σάλιο
οι ομπρέλες
τα γκρίζα

σ' έσφιξα να σε πνίξω
τα πάνω και τα κάτω σου
άδικη τραμπάλα
σ' έσφιξα να εξαερώσω τον εγωισμό
που θεριεύει με κανακέματα

ύστερα βρέθηκα εκεί
που πάντα ήθελα να σαστίζω τους παρευρισκόμενους
η περίσταση άνευ σημασίας
(λύστε το ξόρκι, κάποιος)
μπέρδεψα το κόκκινο περιτύλιγμα
με το παλτό μου _δανεικός αναπτήρας
πυροτεχνήματα

οφειλές

τρίχες και νιαουρίσματα
κι όλο ξεφεύγω από το θέμα
στην κρύα κουζίνα μου οργανώνω μουσικές
να' χεις εναλλασόμενα τοπία
τις πρώτες μου ιδέες θέλω να σκοτώσω
αυτές τις ενοχλητικά σωστές
που απέφυγα
για τρία χρόνια, ίσως και αιώνες περισσότερο
γιορτάζοντας γενέθλια καθημερινά
και επετείους
πρώτο φίλημα, πρώτο λάθος
πρώτο και τελευταίο θάνατο του ανακόλουθου εαυτού μας
μακρηγόρησα όμως
πάει καιρός που όφειλα να σ' αποχωριστώ

ζυγός

σάρκες παντού και έρωτας
πουθενά
καθόμαστε σε περβάζια να ξαποστάσουμε
τους καημούς μας
διαιρούμε ξανά και ξανά
να πληθύνουμε το μέσα μας
με αίμα κόκκινο βαθύ και βήμα σταθερό
κινούμαστε
ένα, τρία, πέντε
μονοί σε όλα μας
ο καθένας με το ζυγό του αγκαλιασμένος